Sicut columba
Het volk was “vol verwachting”. Simeon had een duidelijk verwachtingspatroon (“Israëls vertroosting”) gecreëerd: hij had “de Gezalfde des Heren”, het “Heil aanschouwd” (zie Lc 2, 25-35). De redding moest heel nabij zijn, niet alleen voor de Joden, maar ook en vooral voor de heidenen. Johannes de Doper is bescheiden en cijfert zichzelf volledig weg; hij relativeert zelfs zijn eigen doopritueel, hoewel hij zichzelf had kunnen (laten) uitroepen tot Messias. De riemen van de sandalen losmaken was het werk van een niet-Joodse slaaf. Johannes de Doper degradeert dus zichzelf tot een heiden om de echte Joodse Messias extra in de verf te zetten. De evangelist Lucas laat Johannes de Doper snel uitfaden om de camera op Jezus te richten. Lucas zegt niets over de doop van de Heer (het lijkt erop dat Johannes zelfs al in de gevangenis zat). Jezus mengt zich in het zondige volk van God dat zich laat dopen om tot bekering te komen. Zo werd Jezus echt mens, een zondeloze Mensenzoon die alle zonden op Zich nam. Jezus Christus ontvangt eerst Zelf de Heilige Geest om daarna te dopen met de Heilige Geest. Heel de Triniteit is aanwezig: de hemelse Vader spreekt; de Heilige Geest en de Zoon zijn er “in lichamelijke gedaante”. De Heilige Geest die neerdaalde over Jezus “als een duif” luidt een nieuw tijdperk in, net zoals de duif met “een groen olijfblad in de bek” het einde van de zondvloed aangaf (zie Gn 8, 11-12). Lucas is de enige evangelist die het gebed van Jezus vermeldt kort na Zijn doop, waardoor de 3 Personen van de Drie-Eenheid nog meer in de verf worden gezet. Bij Lucas is de Mensenzoon altijd afhankelijk van de Vader; bij Lucas staat het gebedsleven in relatie met de Vader centraal. Jesaja had dit alles voorspeld: de weg wordt vrijgemaakt voor de openbaring van God (“Jahwe’s glorie”). De Zoon van Psalm 2, 7 is de uitverkoren dienstknecht die God welgevallig is (naar Js 42, 1 – het eerste lied van de Lijdende Dienaar). “Een zoon wordt ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders; men noemt hem: Wonder van beleid, Sterke God, Vader voor eeuwig, Vredevorst” (Js 9, 5 – cf. Händels “For Unto Us a Child is born”). Een terugkeer naar de tijd van David, vóór de scheuring van het rijk in 930 v. Chr.
“Lucas’ Jezus is de Redder voor alle mensen, waar ook ter wereld, in het bijzonder voor de zwakken en degenen aan de rand van de maatschappij.” (NBV 21, pag. 1846)
Dit is de “boodschap van vreugde” die Jesaja had aangekondigd: een betere wereld voor iedereen.
Bernard
